Site Overlay

Sinds mijn vroege jeugd voelde ik de behoefte om uitdrukkingsvormen te zoeken voor mijn onuitspreekbare gevoelens. Tekenen, dansen, muziek hielpen me bij deze soms lastige taak. Op mijn dertiende schreef ik me in voor de avondcursus aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Kortrijk, België. Daar heb ik mijn eerste tekenlessen gevolgd en daar heb ik voorgoed de smaak te pakken gekregen. Ik hield van die plek en sfeer, tussen gipsen beelden en levende modellen, waar ik ongehinderd degenen die ouder waren dan ik kon observeren voor hun schildersezels. Mijn leraren, maar ook mijn vader, een amateurschilder met een zeer goede olieverftechniek, moedigden me aan om op deze weg door te gaan. Na mijn studie volgde ik drie jaar beeldende kunststudies en twee jaar grafische studies aan de Sint Lucas Higher Schools of Arts (LUCA School of Arts) in Gent, België.

Gefascineerd door de schoonheid van speciale vormen, ontwerpen en hun verhalen runde ik vier jaar lang een antiekwinkel, tot ik besloot naar Kinshasa, het toenmalige Zaïre, te verhuizen, samen met mijn zoontje van twee. Ik verbleef er acht jaar en genoot er intens van de kleuren, geluiden en het ritme van het Afrikaanse leven. Mijn Zaïrese vrienden lieten me kennismaken met de verschillende uitingen van Afrikaanse kunst: maskers, beelden en stoffen van met name de Kuba-kunst van de Kasaï.

Terug in België deed mijn werk in de toerismebranche me naar alle mediterrane landen reizen. Er zat altijd een potlood en een penseel in mijn bagage.

hilde defuster peintre bordeaux

Na de geboorte van mijn dochter opende ik samen met een bevriend stylist een ontmoetingsplaats voor koopjesjagers en mode- en designliefhebbers in Roeselaere, Vlaanderen. Het avontuur duurde vier jaar totdat ik me in de regio Bordeaux vestigde. Tegenwoordig woon ik in Entre-deux-Mers, waar ik mijn plek gevonden heb om mij te kunnen wijden aan de roeping uit mijn vroege jeugd. Al mijn tijd besteed ik tegenwoordig aan schilderen.

Schilders zijn niet per sé in de beste positie om hun eigen werk te verwoorden. We schilderen omdat een authentieke noodzaak dit vereist. In mijn geval duurde het jaren, maar de schilderkunst haalde me toch in en vult nu mijn dagen. Bij elk werk streef ik met gespannen verlangen naar ‘iets’ dat resulteert in vormen en kleuren op het canvas. Maar wat is dit ‘iets’? Voor mij is het een onzekere, vluchtige en toch zeer nauwkeurige sensatie. Ik probeer zo dicht mogelijk bij een emotie, een kwetsbaar gevoel te komen, vergezeld door de angst om te ver te gaan, iets ongedaan te maken, waarvan ik niet echt weet wat het is: misschien niets, of een schaduw, een vleugje kleur, een lijn? Het moment waarop men het gevoel heeft dat voltooiing is bereikt, dat het schilderij er is, dat het essentieel is, komt vanzelf, of het komt helemaal niet. Om een houvast te hebben maak ik voorstudies voordat ik aan schilderen begin. Ik monteer afbeeldingen over elkaar heen en geef ze een kader. Het schilderen met olieverf geeft mij de mogelijkheid om diepte te geven aan de personages die ik tot leven wek, soms met humor, zorgen of verzoening.

Het onderbewuste en het bewuste, het abstracte en het figuratieve kruisen en ontmoeten elkaar op mijn schilderijen. Personages verschijnen in een spel van uiterlijk en verhulling, van figuratieve vormen die vervolgens verbroken worden. Een silhouet dat eerst herkenbaar lijkt, lost zich toch op om  terug te keren naar haar wereld. Het is gedeeltelijk ter plekke aangekomen en al weer klaar om te vertrekken. Het personage keert zich af van de kijker en leidt diens blik naar een rustige horizon waar de transparante nevelkleuren mogelijkheden openen voor het elders zijn. De soms onverschillige horizon wordt op de eerste rij bezet door personages die ons bekend voorkomen, alsof ons geheugen met onze verbeelding concurreert. Deze bewegende grens tussen het bekende en het onbekende, het nabije en het verre, de figuur en haar gezicht, dit lange pad op zoek naar het onuitspreekbare, is voor mij de uitdrukking van een innerlijke wereld, mijn wereld.